Formacja IQ powstała w angielskiej miejscowości Southampton dokładnie 20 lat temu. Po przeniesieniu się do Londynu w 1982 roku, zespół rozpoczął aktywną działalność koncertową obejmującą teren całej Wielkiej Brytanii. W październiku tego samego roku na rynku pojawiła się ich debiutancka kaseta Seven Stories Into Eight. Niezwykle dynamiczna, pełna zmiennych barw i nastrojów, melodyjna muzyka, połączona z niemal teatralnymi przedstawieniami na żywo, bardzo szybko pozyskała grupie licznych sympatyków.
Pierwszy winylowy album IQ, Tales From The Lush Attic wydany w 1983 roku, został opisany przez magazyn Sounds jako “płyta zdumiewająca swą zręcznością”. W ramach promocji zespół zagrał niezliczoną ilość koncertów na Wyspach Brytyjskich, a także zarejestrował sesję dla programu BBC Friday’s Rock Show, która wkrótce została wielokrotnie powtórzona na liczne żądania słuchaczy.
W 1985 roku zespół nagrał The Wake, album szeroko rozpropagowany jako klasyczny przykład progresywnego rocka lat 80. Często powtarzano, że jego jedyną “wadą” był fakt, że ukazał się na rynku mniej więcej w tym samym czasie co słynny Misplaced Childhood Marillion, a także że za jego promocję nie była odpowiedzialna potężna EMI.
Niewiele później grupa zagrała koncert dla potrzeb telewizji (wydany później w formie albumu i kasety video Living Proof), a także wyruszyła na trasę po Wielkiej Brytanii wraz z Wishbone Ash, której kulminacją był do dziś wspominany występ w londyńskiej sali Hammersmith Odeon. Niestety, stres towarzyszący procesowi tworzenia oraz nagrywania muzyki na album “The Wake”, przy równoczesnej konieczności zagrania ponad 200 koncertów na przestrzeni jednego roku, doprowadziły do zachwiania równowagi w zespole. Zaraz po zakończeniu trasy Peter Nicholls ogłosił swą decyzję opuszczenia IQ. Po rozstaniu z kolegami założył własny projekt Niadem’s Ghost.
Po zatrudnieniu nowego wokalisty Paula Menela, IQ zagrał w 1986 roku prestiżowy koncert w Piccadilly Theatre w Londynie. Doprowadził on do podpisania lukratywnego kontraktu z wytwórnią Phonogram. Jego bezpośrednim następstwem była trasa wraz z grupą Magnum oraz ukazanie się w 1987 roku trzeciego studyjnego albumu Nomzamo. Na płycie dała zauważyć się wyraźna zmiana w strukturze poszczególnych kompozycji, do których większym niż poprzednio wymiarze wkradła się komercja. Mniej wiecej w tym samym czasie zespół pojawił się na koncertach na kontynencie europejskim, wszędzie spotykając się z entuzjastyczną reakcją fanów.
Kolejnym wydawnictwem grupy był album Are You Sitting Comfortably?, do którego produkcji zaangażowano Terry Browna, znanego dotychczas z doskonałej pracy z zespołem Rush. Album promowany był długą europejską trasą koncertową wraz z Mike And The Mechanics.
W 1990 roku doszło do kolejnych przetasowań personalnych – odeszli Menel oraz basista Tim Esau, a powodem było rosnące rozczarowanie brakiem zainteresowania i promocji przez macierzystą wytwórnię oraz różnice w pomysłach dotyczących dalszej działalności zespołu. Do IQ dołączył wówczas basista Les “Ledge” Marshall, a przypadkowe spotkanie z Peterem Nichollsem zaowocowało jego powrotem do zespołu. W tym składzie zdążyli zagrać zaledwie dwa koncerty, kiedy wydarzyła się tragedia – latem tego roku nieoczekiwanie zmarł Les, wielki przyjaciel członków grupy.
To smutne wydarzenie bardzo zbliżyło do siebie wszystkich muzyków, którzy nabrali jeszcze większego przekonania, że IQ powinien kontynuować swą karierę. Zespół przerwał milczenie w 1991 roku albumu J’Al Polette D'Arnu, na który złożyły się się nagrania koncertowe oraz rarytasy studyjne z dotychczasowej kariery formacji. Płytę wydała Giant Electric Pea, nowa wytwórnia założona przez członków IQ oraz ich przyjaciół.
Również w tym samym roku do grupy dołączył John Jowitt, basista znany z formacji Ark. W tym składzie zespół zagrał w listopadzie doskonały koncert w klubie Paradiso w Amsterdamie, który został okrzyknięty najlepszym koncertem roku przez czytelników wpływowego holenderskiego pisma Sl, wyprzedzając koncerty m.in. Yes czy Marillion.
W na nowo stabilnym składzie IQ kontynuował występy na żywo, zarówno w Europie, jak i na Wyspach, pisząc równocześnie nowy materiał. W maju 1993 zadebiutowali w Stanach Zjednoczonych, gdzie zagrali jako gwiazda wieczoru na prestiżowym festiwalu Progfest w Los Angeles. Tam właśnie przedstawili po raz pierwszy kilka utworów z mającej się ukazać płyty Ever, która swą premierę miała miesiąc później. Premierę albumu uczczono wyprzedanym koncertem w sali Stadthalle w niemieckim Kleve, który zarejestrowano na potrzeby przyszłego wydawnictwa. Album “Ever” uzyskał doskonałe recenzje prasy muzycznej – holenderskiego Si oraz brytyjskiego Classic Rock Society.
Udany powrót do Stanów Zjednoczonych w 1994 roku, ugruntował ich popularność na tamtejszym rynku. Podobnie było w Europie. Pełne sale świadczyły o ogromnym zainteresowaniu zespołem IQ. Po odzyskaniu praw do pierwszych wydawnictw, IQ ponownie wydał cały swój katalog w barwach wytwórni Giant Electric Pea. Wszystkie płyty zremasterowano oraz wzbogacono o dodatkowe nagrania.
W kwietniu 1996 wydano specjalny zestaw Forever Live, który w czarnym pudełku mieścił podwójny, koncertowy album CD oraz kasetę video, zawierającą rejestrację wspomnianego wcześniej występu w Kleve. Przepiękne wydanie zwróciło uwagę nie tylko fanów, ale także legendarnego DJa Alana “Fluff” Freemana, który regularnie prezentował ich nagrania na antenie Virgin Radio.
Na początku 1997 roku, rozpoczęto pracę na materiałem, który w rezultacie zaowocował podwójnym kompaktowym wydawnictwem zatytułowanym Subterranea. Płytę wydaną we wrześniu promowały para-teatralne przedstawienia, łączące projekcję video z niezwykłą grą świateł. “Subterranea” doczekała się niezwykle ciepłych ocen zarówno ze strony prasy muzycznej, jak i fanów na całym świecie. Po raz kolejny IQ przodował w ilości nagród zebranych w czasie konkursu czytelników magazynu “Classic Rock Society”, zdobywając m.in. tak prestiżowy tytuł jak “najlepszy zespół roku”.
Rok 1998 IQ rozpoczął od koncertu w Sheperd’s Bush w Londynie. Kolejny triumfalny występ zgromadził publiczność z tak odległych krajów jak Holandia, Włochy, Malta czy Stany Zjednoczone. W lutym muzycy wrócili do studia, aby ponownie nagrać materiał z kasety z 1982 roku. Seven Storien Into...98 wydano w kwietniu, w sam raz na początek dwutygodniowej europejskiej trasy koncertowej promującej album “Subterranea”. Nieco później zespół zagościł na scenach we Włoszech, Hiszpanii oraz Kanady, ciągle poszerzając krąg swoich sympatyków. Pod koniec 1998 roku grupa “odgrzebała” archiwalne oraz bardzo trudne do zdobycia nagrania, które zebrano na płycie The Lost Attic. Ponadto na kompilacji znalazły się dwa zupełnie premierowe utwory, napisane z myślą o albumie “Subterranea”, ale ostatecznie nie uwzględnione na tym wydawnictwie.
W 1999 roku oczekiwanie na kolejne studyjne dzieło zespół skrócił swoim zwolennikom wydaniem koncertowego zestawu Subterranea - The Concert (znów zarówno w formie wydawnictwa płytowego jak i kasety video).

DYSKOGRAFIA

1982 Seven Stories Into Eight / MC
1983 Tales From The Lush Attic / CD
1985 The Wake / CD
1985 The Living Proof / CD
1987 Nomzamo / CD
1989 Are You Sitting Comfortably? / CD
1991 J’ai Polette D’Arnu / CD
1993 Ever / CD
1996 Forever Live Box Set / CD
1997 Subterranea / 2 CD
1998 Seven Stories Into’98 / 2CD
1999 The Lost Attic / CD
2000 Subterranea: The Concert / CD
2000 Subterranea: The Concert / video
2001 The Seventh House / CD

Stronę wykonano na podstawie informacji Rock Serwis Projekt i wykonanie DNC ©  WebDesign 2000 - 2002